noise cancelling

Het verhaal van de blije manifestor die 'noise cancelling' ontdekte.

Impulsief beslissen is niet aan mij besteed. Ik zou kunnen toehappen wanneer er mij een voorstel gedaan wordt om de dag nadien in paniek en tranen wakker te worden: waarom zei ik ja? Ik wil dit helemaal niet! Tja, ongeveer 50% van de mensen is nu eenmaal emotioneel gedefinieerd. Ze surfen op een golf die hoogtes en laagtes kent. Ze worden meegevoerd op de deining van euforie tot melancholie. Beslissen in het moment betekent dat je enkel vertrekt van het huidige gevoel. Een momentopname dus. Daar zou je je weleens aan kunnen mispakken. Geen impulsaankopen bijvoorbeeld voor mij. Ik neem mijn tijd om helderheid te vinden. Blijft een verlangen hangen?

Het idee om een draadloze koptelefoon te kopen, speelde al langer. Een banaal gadget misschien, maar ik nam tijd voor deze beslissing. Als onderzoeker (profiel 1/3) ploos ik uit welk model het meest aan mijn verwachtingen voldoet. Een kwalitatieve 'noise cancelling' was een van de voorwaarden.

Het gevoel bleef goed, de tijd rijp en mijn speeltje was helemaal klaar om opgehaald te worden. Ik testte meteen de functie uit die het mogelijk maakt om de lage tonen te benadrukken. Ik genoot van een nostalgische muziektrip die me terugkatapulteerde naar de tijd van de flippo's en de lavalampen, waarin cameraschilden nog niet alomtegenwoordig langs de rijweg stonden. Helemaal afgesneden van de omgeving genoot ik. Ik hoorde niemand tegen me praten; geen enkel kraakje uit de buitenwereld bereikte me. Dankzij de 'noise cancelling' werden die geluiden immers zorgvuldig teruggekaatst. Ze kwamen er niet in… en bij die gedachte kreeg ik een geestig inzicht. Ik noem het zelfs een aha-erlebnis. Dit is gewoon keihard mijn design! Dat ik dat niet eerder opmerkte. Ik moest het duidelijk ondervinden om erachter te komen.

Dat geluiden een belangrijke rol spelen, weet ik al langer: de toon in iemands stem leert me veel over oprechtheid en hoge, schelle geluiden doen me huiveren. Ja, ik ben akoestisch georiënteerd. Nee, ik ben niet té gevoelig voor geluiden. Mijn gehoor maakt me gewoon duidelijk in welke omgeving ik wel of niet thuishoor. Handig, toch? Daarnaast maken muziek en melancholie creatieve energie in me los, wat ik al heel vaak heb voelen stromen. In de taal van human design is dit eenvoudigweg 'poort 57' en 'kanaal 39-55'. Het kind moet een naam hebben, maar de concrete betekenis gaf me al zoveel bevestiging. Op dit punt verbaast het me dus niet dat zo'n koptelefoon bij me past, maar de aha-erlebnis bracht me iets helemaal anders.

Ik ben een manifestor, een type dat onder andere gekenmerkt wordt door een gesloten aura: laat me doen wanneer ik bezig ben, alleen sta ik in mijn kracht, stoor me niet, dwarsboom me niet, je komt er niet in. Vaak wordt beweerd dat manifestors tijdens die momenten anderen lijken weg te duwen (closed and repelling aura). Hun energie maakt duidelijk dat je ze dan maar beter niet benadert. Ze vinden daarnaast innerlijke vrede wanneer ze voldoende met rust gelaten worden. Biedt 'noise cancelling' daar nu niet de ideale ondersteuning bij? Hoe heerlijk kan het zijn als manifestor dat elk geluid van buitenaf automatisch wordt teruggestuurd? Je hoort niets of niemand rondom jou. Zo'n koptelefoon maakt dus niet alleen fysiek duidelijk dat je je even wilt afkoppelen van je omgeving, het teruggestuurde geluid is een pure uiting van een 'repelling aura'. Een koptelefoon met 'noise cancelling' zou zowaar zelf een manifestor kunnen zijn.

Het is zo eenvoudig en toch zag ik het pas achteraf in. Dit doodgewone verhaal valt netjes samen met mijn human design: de manier waarop ik deze beslissing nam, hoe ik de mogelijke modellen vergeleek en het gebruik als een intens vredevol moment ervaar. Heerlijk.